Manewr bazujący na odbyciu niebagatelnego tchnienia/wziewu oraz ekspiracji wiążący się z letargiem, defektem afektu bądź bycia żądnym objęć morfeusza; zawiera się również w okresie anoksji oraz przy rzeźwieniu.

Antropoidalny    ziew bytuje jako absolutny alegat nieczasownikowy, ma wolę dzierżenia różnorodnych wartości na tle czynników, w jakich się dokona. Umotywowania [pot.]ziewania nie dochowały się akuratnie pojęte. Fakultatywna presumpcja agituje, iż wyziew reperuje cyrkulację sanguis oraz orzeźwia cerebrum.

 

Reperkusja    ziewu jest periodycznie artykułowana w charakterze infekcyjnym: indywiduum ziewające jest w mocy rozniecenia ekwiwalentnej reakcji wobec naprzeciwległego delikwenta. Jednakowoż dane empiryczne nakreśliły, iż homo sapiens   , którym usłany zostanie zimny okład, nie sposób zainfekować (co oręduje supozycję o ziębnictwie cerebrum).

 

Konfidencjonalny czynnik etiologiczny septycznego ziewu posiada prawdopodobieństwo znajdowania się w neuronach lustrzanych   , ad exemplum płata czołowego   poszczególnych stałocieplnych zwierząt    z podtypu kręgowców, u których w wyniku ekspozycji na determinantę od kolizyjnych indywiduów izomorficznego    rodowodu, dojdzie do aktywizacji koincydencyjnych opłotków w mózgu. Narajono enuncjację, iż neurony lustrzane bawią jako stymulant epigoństwa     , które widnieje w spiritus movens autodydaktyki homo sapiens. Odurzający ziew przyporządkowuje przypuszczalnie bifurkację analogicznej predylekcji plagiatorstwa.